سینما نیز مانند هنر هفتم که امروزه با توجه به ویژگی های صنعتی خود رو به رشد است، برای تامین هزینه های خود از روش های مختلفی استفاده می کند. بخش قابل توجهی از آن هنوز کلاسیک است، یعنی پول از جیب عمومی به گیشه می رود و سیستمی در سراسر جهان دارد. پس از آن، همه چیز در مورد جذب رتبه های خوب از سوی حامیان تماشا است که یک معامله برد-برد برای هر دو تیم است. چرا که از یک سو هنر هفتم برای میلیون ها نفر قابل مشاهده است و به عنوان یک ارائه عالی برای محصولات آنها محسوب می شود. یک نوع تبلیغات ظریف که باید تصویری زیرپوستی داشته باشد و بیننده آن را بزرگ و اغراق آمیز تصور نکند. از طرفی تولیدکنندگان فیلم از این روش برای کاهش بخشی از هزینه های خود و افزایش ریسک پذیری استفاده می کنند. از تولید ویدیوی خانگی از Betamax و Umatic گرفته تا VHS، راه‌های جدیدی برای تماشاگران سینما برای تماشای آثار مورد علاقه‌شان در خانه و روی صفحه تلویزیون کوچک باز شده است. در نتیجه، استودیوهای ویدئویی پس از پایان سیاست شروع به ضبط مجدد، توزیع و اجاره نوارهای خام کردند. (کوئنتین تارانتینو) یکی از سینماگرانی است که با حضور در این فضا، کار خود را با کار در اجاره فیلم آغاز کرد و حتی اولین فیلمنامه سینمایی خود را که در اوایل دهه 90 در این فضا ساخته شد، نوشت!

در سینمای پس از انقلاب علیرغم حمایت های پنهانی و پنهانی دستگاه های دولتی از هنر هفتم، چشم سازندگان شرکت های خصوصی همیشه به گیشه است و از این رو بین دخل و خرج تعادل برقرار است. در عین حال انواع و سازندگان مختلفی وجود دارند که به این نرم و مهم توجه زیادی دارند. به همین دلیل وقتی به سراغ لیست پربیننده ترین فیلم های دهه شصت می رویم، تنوع شادی را می بینیم. از ملودرام هایی مانند گل های داوودی از رسول صدر عاملی و زنده باشیم اثر شاپور قریب و اکشن زیبا بر اساس جنگ ممنوعه مانند: عقاب ساموئل خاچیکیان و کانی مانگا به کارگردانی سیف الله داد. این روزها سینمای کودک و نوجوان با فیلم هایی چون: شهر موشه ساخته مرضیه برومند، گلنار ساخته کامبوزیا پرتوی و دزد عروسک ها به کارگردانی محمدرضا رکورد شکن هنرمند خوب پیش می رود.

بعد از گیشه امید سینمای ایران قدرتی است که از فروش حق فیلم به تلویزیون، هواپیما و قطار برای تولیدکنندگان نتایج کتاب های مالی و شاید جبران زیان های مالی ناشی از آن در نظر گرفته شده است. شکست کار آنها در دهه 70 با تاسیس موسسه رسانه های تصویری، منبع درآمد جدیدی برای نقطه ضعف اقتصاد سینمای ایران ایجاد شد: تماشا، تصمیم گیری و پرداخت. این روند تا اوایل دهه 80 ادامه داشت تا اینکه سینمای ایران با تهدیدی جدی به نام قاچاق مواجه شد. از فیلمبرداری با کیفیت پایین روی صفحه و سبک و سیاق فیلم‌های بوتلگ امروزی و نسخه‌های باکیفیت لو رفته از جاهای دیگر، همه به یک نقطه رسیدند و آن افت فورتی برای شنیدن در پاییز است.

منبع: https://users.sussex.ac.uk/~tj86/platforms-and-economy-of-iranian-cinema.html